Voor en tijdens mijn zwangerschap was ik onzeker en zoekende. Bij de geboorte van onze dochters – een identieke tweeling – werd ik overspoeld door mijn eigen angsten en emoties. Ik kreeg advies van anderen. Goedbedoeld. Tegenstrijdig. Wat hielp voor de ene dochter werkte niet voor de andere – en vice versa. Vaak kreeg ik de opmerking ‘ze lijken uiterlijk op elkaar dus qua karakter zal dat in de opvoeding toch meevallen’. Euh neen. Toch niet. Want elk kind is uniek. Het klassieke verhaal van straffen en belonen werkte niet. Naar mijn gevoel klopt dat niet. Het voelt voor ons, als gezin, niet ok. Het had een averechts effect. Telkens we iets oplegden, werden mijn dochters tegendraads. Het werd alleen maar erger. Veel spanningen. Kan het anders? Hoe dan wel? Vanuit kwetsbaarheid? Mag/kan ik tegen mijn kind zeggen ‘ik weet het niet – laten we samen naar een oplossing zoeken’. Hoe kom ik dan over als ouder? Twijfel. Want dit druist in tegen de gangbare normen van de maatschappij. Daar moet een kind luisteren naar de ouders.

Opleidingen, coaching, boeken en eigen ervaring hebben mij – met vallen en opstaan – geleerd wat wel werkt. Mijn dochters zijn uniek. Elk met hun eigen temperament en talenten. Met hun eigen behoeftes, gevoelens en valkuilen. Elke dochter krijgt de ondersteuning die ze nodig heeft op dat specifiek moment. Elke dochter gaat op haar eigen tempo vaardigheden leren. Een identieke tweeling. Een aparte opvoeding. Dezelfde waarden en normen die wij als ouders belangrijk vinden.

Ondersteuning, wederzijds respect en samen zoeken naar oplossingen. Je als ouder kwetsbaar durven opstellen. Een goede relatie opbouwen door open, duidelijk en respectvol met elkaar te communiceren en om te gaan.

Door deze opleidingen groeide ik zelf ook in mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik heb enorm veel geleerd en wil dit ontzettend graag aan anderen doorgeven. Ik zeg wel eens dat ik de begeleider ben die ik toen niet kon vinden. Dat is de reden waarom ik met mijn onderneming ben gestart.