Stel, je kind gaat ’s avonds moeilijk slapen. Het duurt uren voor ie eindelijk rust vindt. Als je de kamer wil verlaten, dan schreeuwt hij moord en brand. Misschien voel jij aan dat je zoon of dochter ergens geborgenheid, veiligheid zoekt en ‘offer’ je je dan op om bij je kind te blijven tot ie eindelijk slaapt. Uit schaamte durf je vaak niet te zeggen dat je bij je kind blijft tot ie slaapt of erger nog, dat je zoon of dochter bij jou in bed/in de kamer slaapt… Want dit druist vaak in tegen wat ‘in de maatschappij’ verwacht wordt.