Wat heeft structuur met veiligheid te maken? Meer dan je denkt!
Zonder structuur is er geen veiligheid. Je weet niet waar je je kan aan verwachten. Je hebt geen vaste grond onder je voeten. Veiligheid biedt rust. Structuur biedt rust. Ruimte om de onverwachte zaken op te vangen. Wat gebeurt er als dat weg valt? Hoe kan je daar als ouder mee omgaan?
Mijn dochter komt huilend uit de klas...
Mijn dochter komt weer eens huilend uit de klas, rode ogen. Het gaat me recht naar het hart, mijn moederinstinct komt boven: wie of wat heeft mijn dochter gekwetst totdat…
Ik instant de reflex maak – nu niet – blijf rustig – maak verbinding en luister eerst naar je kind – het heeft geen zin dat ik mij druk maak.
Dat maakt haar alleen nog maar onrustiger dan ze als is. Ik luister – op ooghoogte – de meester gaat weg – vanaf morgen – de 2de leerkracht op 1 maand tijd in haar klas die vertrekt.
En ik weet – here we go again…
Mijn dochter heeft het heel moeilijk met afscheid nemen – zeker als ze aan iemand gehecht geraakt, ook al kent ze die persoon nog niet zo lang.
De structuur valt weg
De structuur valt weer eens weg. De structuur heeft zij nodig – alle kinderen trouwens – omdat dit veiligheid creëert. Je weet wat er komen gaat. Een vast stramien. Dit om onverwachte dingen op te kunnen vangen. Structuur biedt een houvast.
Denk maar aan leger en politie. Allemaal in een vaste structuur. Als er iets onverwachts gebeurt, ontvouwt zich de volledige structuur, komt de machine op gang. Je weet wat je taken zijn en bij wie je terecht kan. Zo kan je makkelijker omgaan met het onbekende.
Buiten de eerste week van het schooljaar is er nog geen enkele week een vaste structuur geweest. En de eerste week is sowieso al wennen. Nieuw klas, nieuwe leerkracht, andere verwachtingen
Wat doe je als ouder?
Na het eten naar een verjaardagsfeestje. Het is slechts uitstel van wat komen gaat. Het is een goede afleiding. Nadien huiswerk en leren. Want morgen is het toets. Het gaat moeilijk.
Het blijft er niet in. Het heeft geen zin om mij op te jagen. We zullen zien wat morgen brengt. Het is wat het is en het is ok.
Dan gaan we eten. Met muizebeetjes eet ze traag haar eten. Geen honger, buikpijn. Van de spanning, de onzekerheid. Wat zal het morgen zijn?
Nadien in bad. Alleen met de kater als gezelschap op de rand. Die snapt niet dat er nu opeens water in het bad zit en zit er wat bedremmeld naar te staren. Een welgekome afleiding.
Mijn dochter zoekt veiligheid
Daarna naar bed. Ik weet wat komen gaat. Mijn dochter zoekt veiligheid. Dat is bij mama. Dan vraagt ze mij met kleine stem: mama, mag ik bij jou slapen vannacht?
Ik kan weigeren – een nacht met een onrustig kind is nooit goed voor mijn slaaptekort – dus ik krijg vannacht gezelschap van mijn dochter.
20.30u doodmoe komt ze terug naar beneden. Ik kan niet slapen, ik heb honger. Ze is aan het landen van de verschillende emoties en gevoelens die ze vandaag beleefd heeft.
Na het bad – het relaxen en ontprikkelen komt ze weer een beetje op haar positieven.
Ik kan mij boos maken – want eigenlijk vind ik het niet leuk dat ze aan tafel bijna niets gegeten heeft en nu, wanneer ze al lang in bed zou moeten liggen, toch naar beneden komt omdat ze honger heeft.
Ik doe het niet. Het maakt mijn dochter alleen maar meer overstuur. Ik weet ook wat heel het proces hierna is.
Samen strategieën zoeken.
Het is er nog niet uit. Dat zal nog een tijdje duren. Morgen of dit weekend gaan we erover praten. Samen. Hoe ze zich dan voelt. Waarmee wij haar kunnen helpen. Hoe zij met de situatie kan leren omgaan.
Want wij kunnen er niets aan doen. Waar wij wèl iets aan kunnen doen, is hoe wij ermee omgaan.
Blijven we klagen en zagen of zien we het als een nieuwe uitdaging, een manier om bij te leren, om te groeien.
Later, als grote mensenmens worden wij ook uitgedaagd door het leven. En zoals het spreekwoord zegt: jong geleerd is oud gedaan!
Hoe ga ik ermee om als ouder?
En ik, als ouder, hoe ga ik hiermee om? Uiteindelijk gaat het om het welzijn van mijn dochter. Ik heb ook eerst grondig *piep*.
Ik zit ook met veel vragen en twijfels, ik weet het ook niet allemaal. Dat vertel ik ook aan mijn dochter, stel mij kwetsbaar op, ben eerlijk en probeer positief te blijven.
Verder schrijf ik veel van mij af, zoals deze post, of ga ik een toertje wandelen als het mij even teveel wordt.
Om er morgen te staan. Mijn dochter te ondersteunen. Want naar school gaan gaat weer moeilijk worden. De angst en de onzekerheid, wat zal het dan weer zijn.
Als ouder wil ik er ZIJN voor mijn kind, kan ik enkel zeggen – maak er het beste van, we zullen zien wat de dag brengt. Straks, als je van school komt, ben ik er voor jou en luister ik naar je verhaal.
Tomorrow is another day.